1:37 μ.μ.
Ομολογώ ότι περίμενα λιγότερη συμμετοχή αλλά αυτό που είδα ήταν μία ευχάριστη έκπληξη. Επιπλέον έμαθα αρκετά πράγματα, που μόνο ο διάλογος με τους ανθρώπους μπορεί να σου προσφέρει.
Η αιτία της συγκέντρωσης αυτής ήταν ένα νέο νομοσχέδιο που συζητούνταν και ήταν έτοιμο να ψηφιστεί, που αφορούσε τις λαϊκές αγορές. Κάποια σημεία αυτού που αξίζει να αναφερθούν είναι: ο διαχωρισμός των επαγγελματιών από τους παραγωγούς μέσα στη λαϊκή αγορά.
Εδώ να σημειωθεί ότι οι παραγωγοί σε μία λαϊκή είναι εκ των πραγμάτων λιγότεροι, ενώ στους επαγγελματίες εντάσσονται αυτοί που πουλάνε ρούχα, ξηρούς καρπούς, είδη οικιακής χρήσης, ενώ παράλληλα ο διαχωρισμός αυτός θα έπληττε αυτούς που θα βρίσκονταν στο τέλος της αγοράς.
Αυτό κρύβει δύο κινδύνους: πρώτον η κλήρωση αυτή θα είχε ως αποτέλεσμα τη συνεχή μετακίνηση των εμπόρων και των παραγωγών, πράγμα που θα έπληγε τη σταθερή πελατεία αυτών που είναι για πολλά χρόνια σ’ αυτή τη δουλειά και έχοντας σ’ αυτή τη συγκεκριμένη θέση τους αναζητούν οι καταναλωτές και δεύτερον, είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον κάποιος που δεν εργάζεται να πληρώσει κανονικά τις εισφορές τους στο ταμείο του όταν δεν έχει εισόδημα.
Έχοντας λίγο χρόνο στη διάθεσή μου μίλησα με τρεις εργαζόμενους μόνο, αλλά αυτό που διέκρινα ήταν η γενικότερη απογοήτευση και η αγωνία τους για το τι θα γίνει.
Τελικά το νομοσχέδιο μετά από αντίρρηση του ΠΑΣΟΚ, και έχει σημασία αυτό, δεν πέρασε, τουλάχιστον όχι με αυτή τη μορφή.
Μέσα στη συζήτηση μία πληροφορία που πήρα και πιστεύω ότι έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ότι από το 1980-85 και μετά το 80% περίπου όσων εργάζονται στις λαϊκές αγορές τάσσονται με την πολιτική παράταξη του ΠΑΣΟΚ, αν και όπως μου τόνισε ένας από τους συνομιλητές μου αυτό το ποσοστό τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει αρκετά.
Παρ’ όλα αυτά, και έχοντας μία φυσική καχυποψία, βλέπω ότι και πάλι τα κομματικά συμφέροντα είναι αυτά που μπήκαν στη μέση και ανέκοψαν λίγο την πορεία των πραγμάτων.
Από την άλλη μεριά ένας επαγγελματίας, που μίλησα μαζί του, μου είπε με κάποιο θυμό και απογοήτευση ότι δεν υπάρχει ενότητα ούτε ανάμεσα στον ίδιο των κλάδο τους αλλά ούτε και στο πλήθος των εργαζομένων γενικότερα, ενώ αυτό θα έπρεπε να είναι το εργαλείο για τη διεκδίκηση πραγμάτων, κάτι στο οποίο με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη. Κάτι ακόμα που μου ανέφερε ο ίδιος, και καθώς το συζητούσαμε το αντιλήφθηκα κι εγώ, είναι ότι για να γίνεται ένας τέτοιος μεθοδευμένος «πόλεμος» στα είδη πρώτης ανάγκης, όπως ο πανικός με το γάλα που είχε προκληθεί πριν λίγο καιρό και τώρα στις λαϊκές αγορές, σημαίνει ότι ο τζίρος των μεγάλων σούπερ μάρκετ- ιδιωτών έχει πέσει αρκετά.
Έτσι η λύση σ’ αυτό είναι μία: η υποβάθμιση των υπολοίπων πηγών διάθεσης αυτών των προϊόντων από τα μέσα.
Το απόγευμα εξελίχθηκε με τραγούδια και ανταλλαγές απόψεων. Άκουσα με πολύ προσοχή όλα όσα μου είπαν τα άτομα που γνώρισα και γυρνώντας στο σπίτι σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό να τα μοιραστώ όλα αυτά, καθώς πολλοί μπορεί να είχαν την άποψη του «καλά να πάθουν, αφού τόσα χρόνια έβγαζαν παράνομα τις άδειες και τώρα τα πληρώνουν» ή «δε με αφορά αφού δεν μ’ ακουμπάει».
Ναι, είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πολλά λαμόγια και σ’ αυτόν τον κλάδο όπως και σε κάθε άλλο βέβαια, όμως το νόμισμα έχει δύο όψεις.
Ανάμεσα σ’ αυτούς τους εργαζόμενους υπάρχουν και αυτοί που σηκώνονται από τις τέσσερις το πρωί πέντε και έξι μέρες την εβδομάδα για να έχουν στην ώρα τους έτοιμα τα φρούτα, τα λαχανικά και ένα σωρό άλλα καλούδια.
Όχι, δεν είναι αλήθεια ότι δεν σ’ ακουμπάει.
Ζητήματα που έχουν να κάνουν με την επιβίωση των πολιτών μας αφορούν όλους.
Ιωσηφίδου Ζωή
φοιτήτρια του τμήματος Κοινωνικής Εργασίας
στο ΑΤΕΙ Αθήνας
