Ο τύπος της Περιφέρειας ….από εφημερίδα ΕΠΙΚΑΙΡΑ Ημαθίας

Η Ένωση Επιχειρήσεων Διαφήμισης και Επικοινωνίας Β. Ελλάδος τίμησε προχθές το βράδυ προσωπικότητες που – όπως η Ένωση αναφέρει: «επί σειρά ετών πρόσφεραν σημαντικό έργο στο χώρο της Επικοινωνίας και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης». Στην εκδήλωση που έγινε στο «Μακεδονία Palace», υπό την αιγίδα της Γ.Γ. Μακεδονίας Θράκης, της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας και του Δήμου Θεσσαλονίκης με την παρουσία των τοπικών αρχών, περιφερειαρχών, βουλευτών κ.λπ.) τιμήθηκαν: το Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων οι παλαίμαχοι διαφημιστές της Θεσ/νίκης «σκαπανεις της διαφήμισης, οι δύο καλύτερες δημιουργίες της χρονιάς, ο Παντελής Σαββίδης της ΕΤ3 κι’ άλλοι τρεις συνάδελφοί του, από τον Περιφερειακό Τύπο ο εκδότης των εφημερίδων «Θάρρος» Δυτ. Μακεδονίας και Ολύμπιο Βήμα Πιερίας.

Παίρνοντας αφορμή από αυτές τις βραβεύσεις αξίζει νομίζουμε να πούμε δύο λόγια για τον Επαρχιακό (όπως επί δεκαετίες πολλές ονομαζόταν) ή Περιφερειακό (όπως τελευταία συνηθίζεται) Τύπο και τη σημασία του. 

Πρώτα για τη συγκεκριμένη βράβευση.

Ορθώς οι διοργανωτές της προχθεσινής εκδήλωσης τίμησαν τον Επαρχιακό Τύπο.

Κάποιοι επιτέλους αναγνωρίζουν τη σημασία και την προσφορά του.

Και βέβαια δεν μιλούμε για τις εφημερίδες που βραβεύτηκαν (υπάρχουν και άλλες που ενδεχομένως να άξιζαν περισσότερο αυτή την τιμή) μιλούμε για όλες τις εφημερίδες της χώρας, πλην αυτών των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης.

Γιατί το επίσημο κράτος και οι φορείς του τώρα και πάντα, έριχναν όλο το βάρος τους στις εφημερίδες της Αθήνας.

Όσο για τις περιφερειακές αρκούνταν σε μερικές καλές κουβέντες – όταν έκριναν ότι θα τους ωφελούσε να τις πουν- και πολλές, πάρα πολλές ανεκπλήρωτες υποσχέσεις περί δικαίας μεταχείρισης κλπ. κλπ.

*Είναι προφανές ότι τιμώντας τις δύο αυτές εφημερίδες (στην επομένη όμοια εκδήλωση τους θα τιμήσουν σίγουρα κάποιες ή κάποια άλλη) τίμησαν πρώτα τους εργαζόμενους σ’ αυτές , με διάφορες ειδικότητες (δημοσιογράφοι, σελιδοποιοί, γραφίστες, εκτυπωτές, διανομείς κλπ.) και τους συνεργάτες τους.

Εμμέσως πλην σαφώς τίμησαν τους συνδρομητές και αναγνώστες τους γιατί χωρίς τη συμβολή τους βραχύς θα ήταν ο βίος των εφημερίδων.

Τίμησαν τέλος και τις τοπικές κοινωνίες που αγκαλιάζουν τις προσπάθειες των τοπικών εφημερίδων και τις στηρίζουν με τον τρόπο τους.

Ο Επαρχιακός τύπος έχει αρκετές διαφορές με αυτόν της Αθήνας.

Οι περισσότερες αν όχι όλες, είναι υπέρ του πρώτου.

Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της πρωτεύουσας γενικά (υπάρχουν και εξαιρέσεις) χρησιμοποιούν την Ενημέρωση ως προμετωπίδα, ως βιτρίνα.

Πίσω απ’ αυτήν κρύβονται άλλα συμφέροντα και σκοπιμότητες.

Λέγεται (και λεγόταν) ότι «ο τύπος ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις».

Αυτό δεν ισχύει ούτε ίσχυε ποτέ για τις περιφερειακές εφημερίδες ραδιόφωνα, κανάλια.

Αντίθετα γνωστός είναι ο ρόλος των ΜΜΕ της Αθήνας στις πολιτικές εξελίξεις.

Τα Εθνικής εμβέλειας ΜΜΕ πρώτο σκοπό τους έχουν την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ιδιοκτητών τους -  κι είναι μεγάλα τα συμφέροντα αυτά – και μετά εκπομπές ή ειδήσεις κάθε είδους που όμως αναφέρονται στην Αθήνα.

Για την επαρχία δεν υπάρχει χρόνος ή χώρος παρά μόνο όταν συμβεί κάτι   ιδιαίτερα σπουδαίο, από πλευράς βέβαια αύξησης της απήχησής τους.

Έτσι τα τοπικά ΜΜΕ (Εφημερίδες, ραδιόφωνα, TV)  είναι τα μόνα που ενημερώνουν τις τοπικές κοινωνίες, δυναμώνουν τη φωνή των αδύναμων, προβάλλουν τα προβλήματα αλλά και τις επιτυχίες των ανθρώπων της Περιφέρειας και στέκονται δίπλα τους όταν αδικούνται ή αγνοούνται.

Οι ιδιοκτήτες τους ακόμα κι αν το θέλουν – που γενικά δεν το θέλουν – να αναμειχθούν σε πράξεις και παραλείψεις ανέντιμες ή ύποπτες  δεν μπορούν να κρυφτούν.

Στην Αθήνα χάνεται κανείς στο πλήθος και στην ανωνυμία.

Εδώ στις πόλεις της Περιφέρειας όλοι είμαστε «επώνυμοι».

Μικρός ο τόπος.

Γνωστοί κι οι άνθρωποι των τοπικών ΜΜΕ.

Για τους επιχειρηματίες γενικά της Περιφέρειας ισχύει το γνωστό: «Ο έξυπνος επιχειρηματίας είναι έντιμος ακριβώς γιατί είναι έξυπνος».

Αυτό δεν ισχύει στους ισχυρούς των Αθηνών.

Εκεί το παιχνίδι παίζεται αλλιώς, εντελώς διαφορετικά.

Οι μεγαλοεκδότες, οι μεγαλοκαναλάρχες, (που σε αρκετές περιπτώσεις ταυτίζονται), είναι τα «μεγάλα αφεντικά».

Διατάζουν και οι υπάλληλοι τους,  εκτελούν.

Οι εκδότες της επαρχίας δουλεύουν περισσότερο από ότι οι εργαζόμενοι στην επιχείρησή τους.

Μια βάρδια κάνουν οι εργαζόμενοι, δύο τουλάχιστον οι «εργοδότες».

Γιατί χωρίς πολύ δουλειά δεν επιβιώνουν τα επαρχιακά έντυπα.

Κι εξάλλου δεν έχουν την πολυτέλεια να πληρώνουν πολλούς υπαλλήλους.

Έτσι τις τυχόν ελλείψεις σε προσωπικό τις καλύπτουν… οι ίδιοι.

Αν σ’ αυτά προστεθεί και η κατάρα της οικονομικής κρίσης, που ταλανίζει όλους τους Έλληνες – πλην ασφαλώς των εχόντων και κατεχόντων στους οποίους δεν συμπεριλαμβάνονται οι άνθρωποι του τύπου, έντυπου και ηλεκτρονικού – καταλαβαίνει εύκολα πόσο δύσκολο είναι το έργο τους.

Που ωστόσο συνεχίζουν να το επιτελούν.

Από μεράκι, από αγάπη προς τον τόπο τους, από φιλότιμο…